Washington Monument, 1976 - dr. Sun Myung Moon autobiografie

Ga naar de inhoud

Hoofdmenu:

Snelle navigatie > H4: Het begin van onze wereldwijde missie
 

- Hoofdstuk 4 - Het begin van onze wereldwijde missie -



4-9

Washington Monument, 1976


In 1974 en 1975 werd ik uitgenodigd om te spreken op Capitol Hill. Ik gaf een toespraak voor de leden van het Huis van Afgevaardigden over het onderwerp: ‘Eén Natie onder God’.

Ik sprak met de congresleden in dezelfde stijl als waarin ik de jonge mensen op straat had toegesproken: “Amerika kon ontstaan door Gods zegen, maar deze zegen was niet alleen voor de Amerikanen bedoeld: het was Gods zegen voor de wereld.  Dit land kreeg de zegen van God om die verder te geven aan de wereld. Amerika moet het principe achter deze zegen goed begrijpen, en zich opofferen om de wereld redding te brengen. Om dit mogelijk te maken is een opwekking nodig, waardoor Amerika kan terugkeren naar de geest van de pioniers die het land gesticht hebben. Het christendom is in tientallen geloofsrichtingen uiteen gevallen, maar moet verenigd worden. Het moet de andere godsdiensten omarmen, en een nieuwe toekomst openen voor de wereldbeschaving”.

Ik was de eerste buitenlandse religieuze leider die werd uitgenodigd om de leden van het Congres toe te spreken. Nadat ik voor de tweede keer was uitgenodigd, wilden veel meer mensen weten wie deze reverend Moon uit Korea was.

Het jaar daarna, op 1 juni 1976, hielden we een grote bijeenkomst in het Yankee Stadium in New York  City, om samen de 200ste verjaardag van de onafhankelijkheid van Amerika te vieren. Dit jubileum kon echter niet vreedzaam gevierd worden. De dreiging van het communisme was alomtegenwoordig, en de jeugd van Amerika leidde een leven van drugsgebruik en seksuele losbandigheid, ver verwijderd van Gods verlangen voor de natie. Ik voelde dat Amerika ernstig ziek was. Op weg naar deze bijeenkomst voelde ik me als een chirurg die het zieke hart van New York open moest snijden, om een levensbedreigend gezwel te verwijderen.

Op de dag van deze feestelijke herdenking viel de regen met bakken uit de hemel, en een harde wind zorgde ervoor dat de decoraties over het hele terrein vlogen. Maar niemand probeerde te schuilen voor de regen. De band zette het lied You Are My Sunshine in, en de toeschouwers begonnen  spontaan mee te zingen. Hoewel de meeste mensen drijfnat waren van de regen, zong iedereen een lied over zonneschijn. Met hun monden zongen ze over de stralende zon aan de hemel, maar in veel ogen stonden tranen. Het was een moment waarop regen en tranen zich met elkaar vermengden. Toen echter gebeurde er iets ongelooflijks. Op het moment dat ik het podium opging om te spreken, brak de zon plotseling door de wolken. Het was alsof God het zingen van al die mensen had gehoord.

In mijn jeugd deed ik op school een beetje aan boksen. Een goede bokser kan men vele stoten toedienen, zonder dat het hem veel deert. Geef je echter een stevige uppercut, dan kun je zelfs de sterkste bokser aan het wankelen brengen. Ik maakte een plan om Amerika een gigantische uppercut te geven. Ik voelde dat er een nog veel grotere bijeenkomst moest komen, zodat de naam Sun Myung Moon voor altijd in de harten van de Amerikanen zou worden gekerfd.

Het Washington Monument staat op de National Mall, in het exacte midden van de hoofdstad van de Verenigde Staten. Het slanke, witte monument, dat veel weg heeft van een scherp potlood, heeft een hoogte van 183 meter. Een reusachtig grasveld strekt zich vanaf het monument uit naar de Reflecting Pool, een waterpartij tegenover het Lincoln Memorial. Ik besloot om op deze plek, in het symbolische hart van Amerika, een gigantische manifestatie te houden.

Voor het houden van een bijeenkomst op die plaats was toestemming nodig van zowel de Amerikaanse regering, als de US National Park politie. In die tijd hadden de meeste regeringsbeambten maar weinig sympathie voor mij. Enige tijd daarvoor had ik in alle belangrijke kranten van het land paginagrote advertenties geplaatst, met een oproep om president Richard Nixon, die in de problemen was gekomen door het Watergate schandaal, te vergeven. Deze stellingname was zeer impopulair. De regering wees ons verzoek herhaaldelijk af, en pas zes weken voor de geplande datum kregen we eindelijk toestemming.

Ook onze leden vonden het plan te ambitieus, en waren van mening dat we het moesten opgeven. De National Mall rondom het Washington Monument is een groot open park, te midden van een gebied met stedelijke bebouwing. Er stonden niet veel bomen. Het is voor het merendeel een enorme grasvlakte, en als de opkomst zou tegenvallen zou iedereen dat meteen zien. We hadden honderdduizenden bezoekers nodig om de gebeurtenis tot een succes te maken. Onze leden wilden weten hoe dit ooit zou kunnen. Vóór ons hadden slechts twee belangrijke nationale figuren het aangedurfd, om hier op de National Mall een grote manifestatie te houden: dr. Martin Luther King Jr. organiseerde een bijeenkomst voor de burgerrechten op de trappen van het Lincoln Memorial, en ook reverend Billy Graham hield hier ooit een grote bijeenkomst. Het was dus een locatie met een grote symbolische betekenis. Dit was de uitdaging die ik wilde aangaan.

Zonder ophouden bad ik voor dit evenement. Ik schreef mijn speech vier maal opnieuw. Een week voor het gebeuren  had ik nog altijd gemengde gevoelens over de inhoud van mijn toespraak. Uiteindelijk voltooide ik de tekst, drie dagen voordat de bijeenkomst zou plaatsvinden. Normaal schrijf ik mijn tekst niet uit op papier, maar deze keer maakte ik een uitzondering, omdat ik er absoluut zeker van wilde zijn dat het evenement goed zou verlopen. Ik wist dat dit een erg belangrijke gebeurtenis zou zijn, hoewel ik nog niet precies kon zeggen in welk opzicht.

Ik zal nooit vergeten wat er die dag, 18 september 1976,  gebeurde. Al vroeg in de ochtend begonnen de eerste bezoekers naar het Washington Monument te stromen. Bij het begin van het evenement telden we  ongeveer driehonderdduizend mensen. Het was onmogelijk te zeggen waar al die mensen, met al die verschillende huidskleuren en haarstijlen, vandaan kwamen. Alle rassen die God geschapen heeft waren die dag daar bijeen. Het was een manifestatie op wereldniveau, die geen nadere beschrijving nodig heeft.

Ik stond voor de menigte en zei: “God heeft Amerika tweehonderd jaar lang voorbereid. Dit is de tijd om te ontwaken. Amerika moet haar wereldwijde verantwoordelijkheid aanvaarden. Gewapend met God-isme moet zij de communistische wereld bevrijden, en eindelijk het koninkrijk van God op aarde bouwen”. De toespraak werd vele malen onderbroken door gejuich en applaus.  

Het weekblad Newsweek publiceerde mijn foto in een jaaroverzicht met foto’s van de belangrijkste gebeurtenissen van 1976. Men schreef dat ik deel uitmaakte van de opwekkingsbeweging van de jaren zeventig. Anderzijds echter, steeg het aantal mensen dat mij met de nodige reserve bekeek, en zelfs bang was geworden. Voor hen was ik niet meer dan een vreemd soort tovenaar uit het Oosten. Ik was geen blanke, die zij konden vertrouwen en volgen. Het feit dat ik dingen zei die in bepaalde mate afweken van wat de voorgangers in hun kerken zeiden, maakte hen erg onzeker. Met name konden ze niet accepteren dat blanke jongeren respect toonden voor een man uit Azië, met kleine ogen in de vorm van een vis, en dat zij bereid waren hem te volgen.

Men begon het gerucht te verspreiden dat ik onschuldige, blanke jonge mensen hersenspoelde. Deze groep tegenstanders verzamelde zich onopvallend achter de mensen die mij openlijk hun steun betuigden. Ik wist dat een nieuwe crisis voor de deur stond. Ik was echter allerminst bang, omdat ik heel duidelijk deed wat rechtvaardig was.  

De Verenigde Staten staan overal bekend als het land van  vrijheid en gelijkheid, waar mensen van alle rassen naartoe komen om de Amerikaanse droom te verwezenlijken. Maar het feit dat er veel spanning is, veroorzaakt door religieuze- en rassendiscriminatie, valt niet te ontkennen. Dit zijn chronische ziektes, diep ingebed in de geschiedenis van Amerika. Daarom zijn ze veel moeilijker te genezen dan sociale ziektes als immoraliteit en materialisme, die voortkomen uit de welvaart van de jaren zeventig.

In die tijd bezocht ik Afro-Amerikaanse kerken, in een poging om oecumenische samenwerking te bevorderen. Onder de zwarte leiders bevonden zich mensen die, in de voetstappen van Martin Luther King, zich inspanden om rassendiscriminatie tegen te gaan, en Gods wereld van vrede op te bouwen.

Sommige van deze zwarte voorgangers hadden in de kelders waar zij samenkwamen foto’s hangen van slavenmarkten. Deze markten hadden vaak honderden jaren bestaan, voordat de slavernij werd afgeschaft. Een foto die ik vaker tegenkwam was die van een zwarte man die, hangend aan een boom, levend werd verbrand. Weer een andere opname toonde zwarte mannen en vrouwen die, geheel ontkleed, voor hun potentiële kopers als koopwaar tentoongesteld werden. Ook zag ik een foto van een huilende zwarte baby, net toen hij van zijn moeder werd afgenomen. Het was nauwelijks te bevatten dat mensen de barbaarse handelingen uitvoerden, die zo duidelijk getoond werden op de foto’s.

Op een bijeenkomst in Chicago in 1975 zei ik tot mijn toehoorders, dat er binnen dertig jaar een Amerikaanse president in het Witte Huis zou wonen die in een gemengd blank en zwart gezin was geboren. De voorspelling die ik toen deed kwam uit met de  inhuldiging van president Barack Obama, die het grootste deel van zijn volwassen leven in Chicago doorbracht. Het is geen toeval dat deze voorspelling uitkomt. Om een einde aan de rassenstrijd te maken heeft veel bloed en zweet gekost, maar die inspanningen hebben nu eindelijk hun vruchten afgeworpen.

Het was een verrassing dat diverse kerkleiders en voorgangers van de gevestigde kerken in de VS - samen met hun congregaties - naar het evenement bij het Washington Monument kwamen. Hun conclusie was dat mijn boodschap de geloofsrichtingen oversteeg, en dat ik jonge mensen inspireerde. Ik riep de mensen op om de verschillen tussen denominaties en religies aan de kant te zetten. Die woorden werden werkelijkheid tijdens de bijeenkomst in Washington, die met recht een wonder genoemd mag worden. De honderdduizenden aanwezigen hebben deze manifestatie tot een van de grootste bijeenkomsten gemaakt, die ooit op de National Mall zijn gehouden.



START | TERUG | VOLGENDE

.

 
 
Terug naar de inhoud | Terug naar het hoofdmenu