Met de insecten praten over het universum - dr. Sun Myung Moon autobiografie

Ga naar de inhoud

Hoofdmenu:

Snelle navigatie > Hoofdstuk 1: Voedsel is liefde
 

- Hoofdstuk 1 - Voedsel is liefde -



1-7

Met insecten praten over het universum


Tijd, doorgebracht in de bossen, zuivert de geest. Het geluid van ritselende bladeren, van riet dat beweegt in de wind, van de kwakende kikkers in de vijvers: men hoort slechts de melodie van de natuur. Er zijn geen storende, afleidende gedachten meer. Wanneer we onze geest leegmaken en de natuur met ons hele wezen in ons opnemen, merken we dat er geen scheiding meer is tussen de natuur en onszelf. De natuur neemt bezit van ons, en we worden volledig één met haar. Op het moment dat die grens tussen ons en de natuur verdwijnt, ervaren we diepe vreugde. De natuur wordt wij en wij worden de natuur.

Ik heb dergelijke ervaringen in mijn leven altijd gekoesterd, en doe dat nog steeds. Ik sluit mijn ogen, en kom in een toestand waarin ik één ben met de natuur. Sommigen noemen dit anatman of niet-zelf, maar voor mij is het meer dan dat, omdat de natuur binnenkomt en bezit neemt van  de plaats in onszelf, die we eerst leeggemaakt hebben. In die toestand luister ik naar de klanken die de natuur me aanreikt - zoals de geluiden van pijnbomen en insecten - en we worden vrienden. Het kwam weleens  voor dat ik een dorp bezocht en, zonder iemand tegen te komen, weet had van de zielsgesteldheid van de inwoners daar. Het kwam voor dat ik naar de aangrenzende velden bij dat dorp ging, er de nacht doorbracht, en hoorde  wat de gewassen op de akkers me vertelden. Ik kon zien of de gewassen bedroefd waren of opgetogen, en dat vertelde me alles over het soort mensen dat daar woonde.

De reden waarom ik me in de gevangenis in Zuid-Korea, de Verenigde Staten en zelfs Noord-Korea niet eenzaam en geïsoleerd voelde, is dat ik ook daar naar het geluid van de wind kon luisteren, en kon praten met de insecten om me heen.  

U vraagt zich misschien af: ”Waarover praat reverend Moon met de insecten?” Zelfs de kleinste zandkorrel bevat universele beginselen, en zelfs een nietig, rondzwevend stofdeeltje heeft de harmonie van het universum in zich. Alles om ons heen kwam tot stand door een onvoorstelbaar complex samenspel van krachten, die heel nauw met elkaar verbonden zijn. Niets in het heelal is buiten Gods hart om tot stand gekomen. De beweging van één enkel blaadje ademt de adem van het universum.

Van kinds af aan had ik de gave om te resoneren met de geluiden van de natuur, wanneer ik rondzwierf over de heuvels en door de velden. De natuur schept een unieke harmonie, en brengt schitterende klanken voort. Geen enkel wezen in de natuur doet zich beter voor dan het is, en niemand wordt genegeerd; er is alleen volmaakte harmonie. Ging ik door moeilijkheden, dan was er de natuur die me troostte. Telkens als ik de wanhoop nabij was, heeft zij me weer opgebeurd.  

Tegenwoordig groeien de meeste kinderen op in stedelijke gebieden, en zo missen zij dikwijls de kans om met de natuur vertrouwd te raken. Maar het ontwikkelen van een gevoeligheid voor de natuur is belangrijker dan het vergaren van cognitieve kennis. Wat is het nut van een universitaire opleiding voor een kind, als het met zijn hart de natuur niet kan aanvoelen, en zijn sensibiliteit onderontwikkeld is? De mens die afgescheiden van de natuur leeft, kan wel hier en daar boekenwijsheid opdoen, maar ontwikkelt zich ook gemakkelijk tot een individualist, die te veel waarde hecht aan materiële zaken.

We zouden  het verschil moeten kunnen horen tussen het geluid van de zacht fluisterende lenteregen, en de herfstregen, die met bakken uit de hemel valt. Alleen van een mens die in harmonie met de natuur leeft, kan gezegd worden dat hij iemand met een waarachtig is. Een paardenbloem die langs de weg bloeit, is meer waard dan al het goud van de wereld.

We moeten een hart ontwikkelen dat begrijpt, hoe we mensen en de natuur moeten liefhebben. Wie geen liefde heeft voor de natuur en voor mensen, kan ook niet van God houden. Alles in de schepping belichaamt God op een symbolische manier. Mensen zijn substantiële wezens, geschapen naar het beeld van God. Alleen de mens die de natuur kan liefhebben, kan ook van God houden.

Het is niet zo, dat ik al mijn tijd doorbracht met dwalen door de heuvels, en spelen in de bossen. Zo stak ik de handen uit de mouwen op de boerderij, waar ik mijn oudere broer hielp. Op een boerderij moeten elk seizoen specifieke werkzaamheden gedaan worden. De rijstvelden moeten geploegd, de zaailingen van de rijst moeten overgeplant, en ook het onkruid moet gewied worden. Wat het verwijderen van onkruid betreft, is het wieden van een veld met gierst het moeilijkste werk. Nadat de zaden gezaaid zijn, moeten de voren minstens drie keer worden schoongemaakt. Dat is zwaar werk. Wanneer we klaar waren, duurde het een tijdje voordat we weer rechtop konden lopen.

Zoete aardappelen smaken niet goed wanneer zij in klei gepoot zijn. Wil een boer de beste zoete aardappelen, dan moeten ze in aarde worden geteeld die uit één derde klei, en twee derde deel zand bestaat. Voor maïs waren de menselijke uitwerpselen de beste meststof. Ik brak de harde fecaliën met mijn handen in kleine stukjes. Door het werk op de boerderij kwam ik erachter, wat je moet doen om bonen goed te laten groeien. Of welke grond het beste is voor sojabonen, en op welke grond rode bonen het best gedijen. Ik heb van dit soort dingen meer kennis in huis dan menige boer!

De provincie Pyongan was een van de eerste regio’s in Korea die de christelijke cultuur accepteerden. Daarom waren de landbouwgronden al in de jaren 1930-1940 in rechte lijnen aangelegd. We namen een stok met twaalf tekens op gelijke afstand, om aan te geven waar de rijen moesten lopen, en legden deze  dwars over de lengte van het rijstveld. Daarna liepen twee personen langs de stok, en plantten ieder zes rijen zaailingen.

Later, toen ik naar het zuidelijk deel van Korea verhuisde, zag ik landarbeiders een touw over het rijstveld spannen, en tientallen mensen stonden in het water te ploeteren. Het leek me een heel inefficiënte manier van werken. Ik spreidde gewoonlijk mijn benen uit op twee keer de breedte van mijn schouders, om zo de zaailingen sneller te kunnen planten. Gedurende het seizoen waarin de rijst werd aangeplant, kon ik genoeg geld verdienen om in ieder geval mijn schoolgeld te betalen.



START | TERUG | VOLGENDE

 
 
Terug naar de inhoud | Terug naar het hoofdmenu