Eén enkele paardenbloem is kostbaarder dan ... - dr. Sun Myung Moon autobiografie

Ga naar de inhoud

Hoofdmenu:

Snelle navigatie > H7: De toekomst van Korea is de toekomst van ...
 

- Hoofdstuk 7 - De toekomst van Korea is de toekomst van de wereld -



7-7

Eén enkele paardenbloem is kostbaarder dan goud


Drie van de grootste uitdagingen van onze moderne samenleving zijn het oplossen van de milieuvervuiling, het creëren van een bewustzijn ter bescherming van de natuur, en de verhoging van de voedselproductie. Er is al veel schade toegebracht aan de aarde. Onze eindeloze hebzucht heeft ernstige water- en luchtverontreiniging veroorzaakt, waardoor grote stukken natuur zijn vernietigd - met inbegrip van de ozonlaag die ons beschermt.  Als de huidige trends zich voortzetten, zal de mensheid niet kunnen ontsnappen aan de gevolgen en valstrikken van onze roekeloze jacht op materiële goederen.

Gedurende de laatste twintig jaar heb ik mij ingezet voor de instandhouding en bescherming van het Pantanal gebied in Brazilië. De Pantanal - een gebied dat zich uitstrekt over delen van Brazilië, Bolivia en Paraguay- is het grootste moerasgebied ter wereld, en staat op de Werelderfgoedlijst van de UNESCO. Ik ondersteun een wereldwijde milieubeweging, die ernaar streeft om het leven in de Pantanal te bewaren in de oorspronkelijke, zuivere staat, zoals God die bedoelde in de tijd van de schepping.     

De Pantanal is een overweldigend mooi gebied waar water, land, dieren en planten een harmonieus geheel vormen. Woorden als prachtig en fantastisch zijn ontoereikend om de waarde van dit gebied te beschrijven. Luchtfoto’s van het gebied zijn zo mooi, dat een selectie ervan tot de best verkochte collecties natuurfoto’s ter wereld behoort. De Pantanal is een van de schatkamers van de mensheid, waar zeldzame soorten als de witschouder-capucijnaap, de rode brulaap, de ara, de jaguar, de anaconda, de nandu en de kaaiman leven.

Flora en fauna van de Pantanal en het stroomgebied van de Amazone schijnen nog net zo te zijn als op de eerste morgen van de schepping van de aarde. De Pantanal is als een hedendaags Eden. De mens heeft vele door God geschapen levensvormen vernietigd. Te veel plant- en diersoorten zijn uitgestorven, als gevolg van de hebzucht van de mens, maar in de Pantanal zijn de oorspronkelijk door God geschapen levensvormen nog steeds aanwezig. Ik heb plannen voor een groot vogelverblijf en een reservaat voor insecten, om enkele unieke soorten te beschermen die nu met uitsterven worden bedreigd.

De Pantanal is niet alleen een natuurlijke leefomgeving voor veel planten en dieren, maar ook een belangrijke zuurstofbron voor de aarde, en een  opslagplaats waar broeikasgassen  geneutraliseerd worden. Het gebied verandert echter in hoog tempo, als gevolg van de industriële ontwikkeling. Als de Pantanal, die samen met het Amazonegebied zoveel zuurstof levert voor de aarde, vernietigd wordt, ziet de toekomst van de mensheid er somber uit.

Er leven honderden soorten vissen in de Pantanal. Een ervan is de goudkleurige dorado, een grote vis met een gewicht van meer dan zesentwintig kilo. Toen ik voor het eerst een dorado aan de haak had, voelde het alsof mijn hele lichaam de rivier in werd getrokken. Terwijl ik al mijn kracht aanwendde om de lijn binnen te halen, sprong hij nog meerdere keren uit het water omhoog. Na diverse sprongen had hij nog genoeg kracht over voor de eindstrijd. Hij was zo sterk dat hij meer op een beer of een tijger leek dan op een vis.

De meren in de Pantanal zijn bijna altijd schoon. Wat er ook in terechtkomt, het water wordt heel snel weer gereinigd. Het wordt in hoog tempo gezuiverd door de drassige omgeving, die bezinksels en andere vervuilende stoffen uit het water filtert, en om die reden leven er zoveel verschillende vissoorten. Elke soort voedt zich met iets anders. Deel uitmakend van een complex systeem, eten de vissen ook organisch afval dat het water verontreinigt. Zelfs hun voedselopname heeft een functie voor het schoonhouden van het water. In dit opzicht zijn vissen heel anders dan mensen, omdat zij nooit voor hun eigen belang leven maar als deel van een groter, uitgebalanceerd systeem. Ze helpen mee met het schoonmaken en verbeteren van hun leefomgeving.

De onderkant van een blad van de waterhyacint in de moerasgronden van de Pantanal ziet zwart van de kevers. Als alle kevers op het blad zouden blijven zitten, zou de hyacint niet kunnen leven. Er zijn echter vissen die de kevers van de bladeren afvreten. Daardoor leven de kevers, de waterhyacinten èn de vissen. Zo zit de natuur in elkaar. Geen enkel schepsel leeft voor zichzelf; in plaats daarvan leven ze voor elkaar. Het is de natuur zelf die ons deze fantastische lessen leert.

Hoe groot de hoeveelheid vis in de Pantanal ook is, hun aantal zal snel afnemen als de mens er onbelemmerd mag vissen. Om de visstand op peil te houden moeten we grote viskwekerijen (fishfarms) ontwikkelen. Omdat de vissen in de Pantanal zo kostbaar zijn, moeten we veel viskwekerijen ontwikkelen. Dergelijke faciliteiten zijn ook nodig om insecten, vogels en zoogdieren te beschermen. Het kweken van insecten zal er ook toe leiden dat de vogelstand toeneemt. De Pantanal biedt een ideale omgeving voor al deze schepselen, en door serieus bezig te zijn met de vraag hoe hun bevolking weer kan groeien, kan de mensheid er ook in de komende eeuwen van genieten.

In de Pantanal treffen we niet alleen maar een grote hoeveelheid vis aan. Langs de oevers van de rivieren staan pijnappelbomen, bananenbomen en mangobomen. Rijst groeit hier zo goed dat er drie keer per jaar geoogst kan worden, zonder dat irrigatie nodig is. Zo rijk is de bodem. Gewassen als bonen en maïs kunnen geteeld worden door gewoon het zaad op de grond uit te strooien. Er is maar weinig menselijke arbeid nodig.

Op een dag voeren we per boot de Paraguay-rivier af en meerden aan bij een huis aan de oever. De boer die daar woonde zag dat we honger hadden, ging naar zijn akker en stak een zoete aardappel uit de grond die zo groot was als een watermeloen! Hij vertelde dat de plant jaar na jaar zoete aardappelen voortbrengt, zolang de wortel maar in de grond blijft.
De gedachte, deze aardappelen te kunnen oogsten zonder ze elk jaar opnieuw te moeten poten, bracht in mij een sterk verlangen teweeg om dit gewas naar landen met voedseltekorten te brengen.

Voorstanders van ontginning van de moerassen leggen de nadruk op de economische voordelen van zulke projecten. Maar als eenvoudig moerasland biedt de Pantanal al overvloedige economische mogelijkheden. Het gebied heeft uitgestrekte ongerepte bossen met bomen van hardhout. Inheemse bewoners leggen uit dat je zelfs een metalen staaf (gebruikt om illegaal kappen te voorkomen) in elk van deze bomen kunt slaan, en dat ze dan nog steeds meer dan honderd jaar leven. Deze imposante bomen produceren onder andere ebbenhout, dat niet kan rotten en langer houdt dan ijzer.

Stelt u zich eens voor hoe prachtig deze bossen vol kostbare bomen eruit zien. Ik heb scheuten van deze bomen laten uitplanten op een gebied van vierhonderd hectaren in de Pantanal. De bomen die onze leden geplant hebben, hebben ervoor gezorgd dat het Pantanal-gebied  nu nog mooier is.  

Het egoïsme van de mens maakt de natuur kapot. Wedijver om de kortste weg naar economisch gewin is de belangrijkste reden waarom het milieu beschadigd is, en we kunnen niet toestaan dat de aarde nog meer schade oploopt. Religieuze mensen moeten het voortouw nemen bij het redden van de natuur. De natuur is Gods schepping en Zijn geschenk aan de mensheid. We moeten ons haasten om de mensheid duidelijk te maken hoe kostbaar dit geschenk is. De mens moet snel inzien dat de natuur teruggebracht moet worden tot de vrije en overvloedige staat, waarin zij verkeerde in de tijd van de schepping.     

Omdat intussen velen hebben ontdekt dat de Pantanal een schatkamer is, is er een strijd om haar toekomst losgebarsten. Het gebied dat we zouden moeten beschermen staat op het punt een slagveld te worden van menselijke hebzucht. Gedurende de laatste tien jaar heb ik leiders uit alle landen van de wereld naar de Pantanal gebracht, en discussies gesponsord over de vraag hoe het milieu in deze regio, en de rest van de wereld, op effectieve wijze kan worden beschermd. Ik breng milieudeskundigen en wetenschappers uit de hele wereld bijeen, en moedig hen aan om zich in te zetten voor het behoud van de Pantanal. Ik werk er hard aan om de vernietiging van de Pantanal, als gevolg van de genadeloze materiële hebzucht van de mens, een halt toe te roepen.

Naarmate de milieuthematiek zwaarder is gaan wegen, ontstonden er steeds meer milieuorganisaties. De beste milieubeweging is echter diegene die liefde verspreidt. Mensen zorgen doorgaans beter voor dingen die van henzelf zijn, of van mensen van wie zij houden. Maar er is nauwelijks liefde of zorg voor de natuurlijke leefomgeving die God geschapen heeft. Het is God die ons deze omgeving heeft geschonken. Hij wil dat wij haar gebruiken om voedsel in overvloed te hebben, en om dagelijks te genieten van haar indrukwekkende schoonheid. De natuur is er niet om na eenmalig gebruik weggeworpen te worden. De komende generaties moeten, net als wij, op de natuur kunnen bouwen.

De kortste weg naar effectieve bescherming van de natuurlijke omgeving is het ontwikkelen van een hart vol liefde voor de natuur. We moeten onze gevoeligheid zo ontwikkelen, dat we zelfs bij het zien van een enkel grassprietje langs de kant van de weg ontroerd kunnen raken. We moeten kunnen huilen wanneer we een boom omhelzen. We moeten begrijpen dat in ieder rotsblok, en in ieder zuchtje wind, de geest van God verborgen ligt.

Voor de natuur zorgen en haar liefhebben is hetzelfde als van God houden. Elk door God gemaakt schepsel moet een object van onze liefde kunnen zijn. Als onze geestelijke ogen open waren, zouden we kunnen inzien dat één enkele paardenbloem langs de kant van de weg kostbaarder is dan de gouden kroon van een koning.



START | TERUG | VOLGENDE

.

 
 
Terug naar de inhoud | Terug naar het hoofdmenu