Hoofdmenu:
-
3-
Onze wonden zijn voor ons een training
De nieuwe uitdrukking van de waarheid die ik onderwees werd als ketterij verworpen. Jezus, geboren in het land van het Judaïsme, werd eveneens van ketterij beschuldigd, en uiteindelijk gekruisigd. Maar vergeleken met wat Jezus moest ondergaan, was mijn vervolging lang niet zo pijnlijk of onrechtvaardig. Ik kon alle pijn verdragen waaraan mijn lichaam werd blootgesteld. Echter, de beschuldiging van ketterij tegen onze kerk was zeer onrechtvaardig, en voor mij veel moeilijker te verdragen.
Sommige theologen die onze kerk in haar vroege periode bestudeerden, noemden onze leer oorspronkelijk en systematisch. Een aantal van hen waren ook bereid haar te accepteren. Dit betekent dat het leeuwendeel van de controverse rondom onze kerk over vermeende ketterij, op meer dan alleen theologie berustte. Veel meer was het een vraag van macht.
De meeste van onze leden waren lid geweest van andere kerken, voordat zij zich bij onze kerk aansloten. Dit was een belangrijke reden waarom de gevestigde kerken ons als vijand beschouwden. Toen professor Yoon Young Yang van de Ewha Women’s University lid werd van onze kerk, werd zij voor verhoor meegenomen naar het politiebureau. Daar ontdekte zij dat ongeveer tachtig christelijke dominees brieven aan de autoriteiten hadden geschreven, waarin zij kritiek uitten op onze kerk. In geen enkel geval schreef men echter dat wij iets verkeerds hadden gedaan. Waar het om ging, was dat wij gezien werden als bedreiging voor de macht van bepaalde personen en instellingen. Het waren hun vage angstgevoelens en extreme partijdigheid die hen ertoe aanzetten, onze kerk te onderdrukken.
Mensen van vele religieuze groeperingen voelden zich aangetrokken door onze kerk en haar nieuwe leer. Ik zei tegen onze leden: “Waarom zijn jullie hier? Ga terug naar jullie eigen kerken!”. Het klonk haast als een bedreiging toen ik hen probeerde weg te sturen. Maar het duurde niet lang of ze waren weer terug. De mensen die toestroomden om mij te zien en te horen, luisterden naar niemand: niet naar hun ouders en niet naar hun leraren. Het enige wat zij wilden, was mij horen spreken. Ik gaf hen geen geld of voedsel. Zij geloofden in wat ik onderwees, en bleven maar komen.
De reden voor hun serieuze interesse was, dat ik een oplossing bood voor hun teleurstellingen. Voordat ik zelf de waarheid kende, voelde ik ook diepe frustratie. Als ik naar de Hemel keek was ik teleurgesteld, maar ook wanneer ik de mensen om mij heen zag. Daarom kon ik de frustratie van de mensen die onze kerk bezochten goed begrijpen. Zij hadden vragen over het leven, en vonden geen antwoorden. Het Woord van God dat ik onderwees beantwoordde hun vragen echter op heel heldere wijze. Jonge mensen die kritisch onderzochten wat ik zei, vonden antwoorden. Zij wilden bij onze kerk horen en mij volgen op mijn geestelijke reis, hoe moeilijk die ook was.
Ik ben degene die de weg vind en hem opent. Ik help mensen op weg, om gebroken gezinnen weer te helen. Ik geef mensen leiding, zodat ze de maatschappij, het land en de wereld opnieuw kunnen opbouwen. Alleen zo kunnen we terugkeren naar God. Mensen die mijn werk waarderen begrijpen dit. Zij willen samen met mij op zoek gaan naar God. Hoe kunnen mensen hier iets verkeerds in zien? De kern van ons leven was dat we serieus naar God zochten, en om die reden kregen we allerhande negatieve kritiek en vervolging te verduren.
Helaas zorgde mijn vrouw, precies in de periode waarin onze kerk te maken had met de ketterijcontroverse, nog voor extra problemen. Korte tijd na onze ontmoeting in Busan kwamen zij en mijn schoonfamilie met een schokkend voorstel. Zij eisten dat ik ofwel onze kerk onmiddellijk zou verlaten om met haar en onze zoon een nieuw leven te beginnen, ofwel van haar zou scheiden. Zij kwamen tijdens mijn hechtenis zelfs naar de gevangenis van Seodaemun, legden me daar de echtscheidingspapieren voor en eisten dat ik mijn goedkeuring gaf. Ik weet hoe belangrijk het huwelijk is voor de opbouw van Gods wereld van vrede, en daarom verdroeg ik hun eisen in stilzwijgen.
Mijn vrouw slingerde niet alleen mij, maar ook de leden van onze kerk de meest vileine verwensingen naar het hoofd. Persoonlijk kan ik dit soort dingen wel verdragen: haar beledigingen en de grove manier waarop ze me behandelde raakten mij niet persoonlijk. Maar ik kon niet zo maar toekijken hoe zij onze leden beledigde. Ze stormde op ieder willekeurig tijdstip onze kerk binnen, schold de leden uit en vernielde en ontvreemdde kerkeigendommen. Een keer kieperde ze zelfs een emmer water, met daarin menselijke uitwerpselen, over onze leden uit. Wanneer zij langskwam, was het onmogelijk om een kerkdienst te houden. Toen ik dan eindelijk de Seodaemun gevangenis mocht verlaten, willigde ik de eisen van haar familie in, en ondertekende het scheidingsdocument. Zo werd ik, geheel tegen mijn principes in, tot een echtscheiding gedwongen.
Wanneer ik nu aan mijn ex-
Ik ervoer zowel het verdriet van de scheiding, als de pijn van het gebrandmerkt worden als ketter, maar ik ben er niet voor gezwicht. Door deze dingen moest ik mij heen vechten, wilde ik de mensheid verlossen van de erfzonde. Ik moest dit doorstaan, om vooruit te komen op de weg naar Gods koninkrijk. Vlak voor zonsopgang is de nacht het donkerst. Ik overwon de duisternis, door mij aan God vast te klampen en te bidden. Uitgezonderd de vluchtige momenten dat ik sliep, bracht ik alle beschikbare tijd door in gebed.