De kalme oceaan van het hart - dr. Sun Myung Moon autobiografie

Ga naar de inhoud

Hoofdmenu:

Snelle navigatie > H2: Mijn hart is als een rivier van tranen
 

- Hoofdstuk 2 - Mijn hart is als een rivier van tranen -



2-7

De kalme oceaan van het hart


Japan’s situatie tijdens de oorlog werd steeds wanhopiger. Vanwege de dringende noodzaak om de uitgedunde militaire gelederen weer op te vullen, kregen studenten vervroegd hun diploma zodat ze naar het front konden worden gestuurd. Daarom slaagde ik zes maanden eerder dan gepland voor mijn examen.

Op 30 september 1943, de dag waarop ik afstudeerde, stuurde ik een telegram naar mijn familie met de mededeling: ‘Ik kom terug met de Konron Maru’. Dit was het schip waarmee ik van plan was van Shimonoseki naar Busan te varen. Op de dag waarop ik uit Tokio zou vertrekken voor de reis naar Korea had ik echter een vreemde ervaring: mijn voeten kleefden vast aan de grond, waardoor ik me niet meer kon bewegen. Hoe ik ook mijn best deed, ik was niet in staat om mijn voeten van de grond te tillen om naar het station te gaan.

Ik zei tegen mijzelf: “De Hemel heeft misschien een reden om ervoor te zorgen dat ik niet aan boord van dat schip ga.” Ik besloot langer in Japan te blijven, en samen met vrienden beklom ik de berg Fuji. Terug in Tokio na een dag of drie, trof ik de stad aan in rep en roer. Het nieuws dat het schip waarmee ik zou reizen, de Konron Maru, op weg naar Busan was gezonken, hield iedereen bezig. Ik hoorde dat meer dan vijfhonderd studenten waren omgekomen. De Konron Maru, een groot schip en de trots van Japan, was door een Amerikaanse torpedo tot zinken gebracht.

Toen mijn moeder het nieuws over het gezonken schip hoorde, rende ze zonder na te denken en zonder haar schoenen aan te doen het huis uit. Blootsvoets liep ze de ruim acht kilometer naar het station, waar ze de eerste trein naar Busan nam. Aangekomen op het politiebureau ontdekte ze dat mijn naam niet op de passagierslijst stond. Het studentenhuis in Tokio deelde haar echter mee dat ik mijn koffers had gepakt en vertrokken was. Ze was totaal in de war en de wanhoop nabij. Ze bleef mijn naam roepen en realiseerde zich niet eens dat zij onderweg grote splinters in haar voeten had gekregen.  

Ik kan mij goed voorstellen dat zij vanwege de bezorgdheid om haar zoon buiten zichzelf was. Ik kan mijn moeders hart begrijpen, maar vanaf de dag dat ik ervoor koos de weg van God te volgen, werd ik een verschrikkelijke zoon voor haar. Ik kon mezelf niet toestaan mij door persoonlijke emoties te laten leiden. Daarom had ik geen bericht gestuurd om te zeggen dat ik niet aan boord was van het schip, ofschoon ik wist dat zij zich grote zorgen zou maken om mijn veiligheid.

Toen ik eindelijk naar Korea terug keerde, merkte ik dat er niets was veranderd. De Japanse tirannie werd met de dag erger. Het land was doordrenkt met bloed en tranen. Ik keerde terug naar Heukseok-dong in Seoel en ging naar de kerk van Myeongsudae. In mijn dagboeken
hield ik nauwkeurig alle nieuwe openbaringen bij die ik kreeg. Op sommige dagen waren het er zoveel dat ik een heel notitieboek volschreef. Ik kreeg antwoorden op veel vragen waarmee ik jarenlang had geworsteld. Na jaren van bidden en zoeken naar waarheid kwamen nu de antwoorden. Het gebeurde in een flits, alsof er een vuurbal door me heen raasde.

Op dat moment kreeg ik  het volgende, heel heldere inzicht: “De relatie tussen God en de mens is als die tussen een vader en zijn kinderen, en God is diep bedroefd bij het zien van hun lijden”.

Op dat ogenblik werden  alle geheimen van het universum opgelost in mijn geest. Het was alsof iemand plotseling een filmprojector had aangezet. Alles wat de mensheid na het overtreden van Gods gebod had gedaan, speelde zich helder voor mijn ogen af. Ik viel op mijn knieën, boog mijn hoofd tot op de grond, en kon lange tijd niet opstaan. Precies zoals toen mijn vader mij als kind op zijn rug naar huis had gedragen, legde ik mijn lichaam op Gods schoot en liet mijn tranen de vrije loop. Negen jaar na de ontmoeting met Jezus waren mijn ogen eindelijk open gegaan voor de ware liefde van God.

God schiep Adam en Eva en zond hen naar deze wereld om vruchtbaar te zijn, zich te vermenigvuldigen en om een wereld tot stand te brengen waarin zij in vrede zouden leven. Maar in plaats van zich te houden aan Gods plan en Zijn tijdschema, pleegden zij overspel en brachten twee zonen, Kaïn en Abel, ter wereld. De kinderen die als nakomelingen van de Val werden geboren, vertrouwden elkaar niet. Het kwam tot een conflict, waarbij de ene broer de andere doodde. De vrede in deze wereld lag aan gruzelementen, de zonde verspreidde zich over de wereld en Gods bittere lijdensweg begon. Veel later beging de mensheid nòg een verschrikkelijke zonde, door Jezus de Messias ter dood te brengen. Het lijden waar de mensheid doorheen gaat is een pijnlijk proces van verzoening, dat de mens noodgedwongen moet doormaken zolang Gods verdriet voortduurt.

Jezus verscheen mij toen ik een jongen van zestien was, omdat hij wilde dat ik de wortel van de erfzonde zou begrijpen, de misstap die onze eerste voorouders hadden begaan. Hij wilde dat ik een wereld van vrede zou vestigen, waarin zonde en de Val niet langer zouden bestaan. God had me de uiterst moeilijke opdracht gegeven om de zonde van de mensheid te vergoeden, en een wereld van vrede tot stand te brengen volgens Zijn oorspronkelijk plan. Deze goede en zuivere wereld is Gods verlangen voor deze aarde, het is niet alleen een plek waar we heen gaan na onze dood. God wil dat de wereld waarin we nu leven de absoluut vredevolle en gelukkige wereld wordt, die Hij in het begin schiep. Hij heeft Adam en Eva zeker niet op deze wereld gezet om ongelukkig te zijn. Het is mijn missie om de wereld deze ongelooflijke waarheid mee te delen.

Nadat ik de geheimen van de schepping van het universum had ontdekt, werd mijn hart rustig als een kalme, strakke oceaan. Tegelijkertijd liep het over van opwinding over de waarheid die God me had laten zien, en mijn gezicht straalde van vreugde.



START | TERUG | VOLGENDE

.

 
 
Terug naar de inhoud | Terug naar het hoofdmenu