Culturele projecten drukken Gods creativiteit uit - dr. Sun Myung Moon autobiografie

Ga naar de inhoud

Hoofdmenu:

Snelle navigatie > H7: De toekomst van Korea is de toekomst van ...
 

- Hoofdstuk 7 - De toekomst van Korea is de toekomst van de wereld -



7-4

Culturele  projecten drukken  Gods creativiteit uit


In 1988 verwelkomde Seoel de Olympische Zomerspelen. Ik zag dit als een potentieel vredesfestival in mijn eigen achtertuin, en liet veel van onze leden uit de hele wereld naar onze hoofdstad komen. Ze hielpen bij het begeleiden van de internationale atleten en officials, moedigden de sporters aan, serveerden hen maaltijden en overhandigden hen geschenken ter herinnering aan hun bezoek aan Korea.

Daar zowel China als de Sovjet-Unie deelnamen aan de Spelen, zag ik deze als een gebeurtenis die een beslissende wending kon geven aan de Koude Oorlog. Als men de Olympische Spelen als een festival voor vrede beschouwde, waren ze een geweldige gelegenheid om harmonie te creëren tussen het  communistische blok en de vrije wereld. Vanaf mijn zitplaats in het Jamsil Olympic Main Stadium bekeek ik de openingsceremonie met een gevoel van diepe vreugde.

Na de Olympische Spelen maakte ik gebruik van de energie van de Spelen door in Korea het Il Hwa Chunma voetbalteam op te richten, een team van professionele voetballers. Dit team heeft al verschillende kampioenschappen gewonnen en heeft vele fans. Sindsdien heb ik ook in Brazilië, de bakermat van het sambavoetbal, de teams Clube Atlétiko Sorrocaba en Centro Esportivo Nova Esperanca (CENE) opgericht. Deze clubs zijn tot op de dag van vandaag actief.

Het was mijn liefde voor voetbal die de aanzet gaf tot het oprichten van deze teams. Al vanaf mijn jeugd geniet ik van sport, en als jonge man deed ik een tijdje aan boksen en traditionele verdedigingsporten. Maar voetbal is de sport waarvan ik ook op mijn oude dag enorm geniet. Als schooljongen oefende ik ijverig op het schoolplein met de bal aan de voet, maar nu kan ik er als toeschouwer van genieten. Toen in 2002 de wereldkampioenschappen voetbal in Zuid Korea werden gehouden, bekeek ik de wedstrijden op drie televisieschermen naast elkaar, en zo hoefde ik geen enkele wedstrijd te missen. Van de wedstrijden die het Zuid-Koreaanse team speelde heb ik er niet een gemist.

Voetbal is een microkosmos van het leven. Ongeacht hoe goed ik met de bal over het veld dribbel, zodra een snellere en betere speler van de tegenpartij mij de bal afpakt, is op slag al mijn moeite voor niets geweest. Zelfs al dribbel ik het hele veld over om daarna op doel te schieten, indien de bal de paal raakt en terug het veld inspringt, is het afgelopen. Het is aan mij om met de bal aan de voet richting doel te rennen, maar er is meer dan één persoon nodig om een doelpunt te maken. Ik heb een medespeler als Ji Sun Park nodig, die me op het beslissende moment steunt, of iemand als Young Pyo Lee, die behendig de tegenstander weglokt.

De belangrijkste figuur van het team is de coach, die vanaf de zijlijn de activiteiten van het hele team overziet. De coach rent niet en scoort geen doelpunten, maar zijn kracht is groter dan die van alle spelers samen. Hij ziet dingen die de spelers niet zien, en geeft zijn aanwijzingen. Vergelijkbaar hiermee ziet God dingen die wij niet kunnen zien, en ook Hij geeft ons signalen. Als de spelers de aanwijzingen van de coach nauwkeurig volgen zullen ze heel vaak winnen. Maar als dwaze spelers de signalen van de coach òf niet begrijpen òf negeren, en alleen naar eigen inzicht spelen, kan het team alleen maar verliezen.

Voetbal is een wedstrijdsport waarbij het gaat om winnen of verliezen, maar het kan in potentie ook grote invloed uitoefenen op hele landen, en hun bereidheid vergroten om samen te werken voor vrede. Ik hoorde eens dat twee keer zoveel mensen naar de World Cup hebben gekeken als naar de Olympische Spelen. Dit geeft aan hoeveel mensen wereldwijd van voetbal houden. Daarom heeft voetbal, net als de Olympische Spelen, de kracht om harmonie tussen landen, rassen, godsdiensten en culturen te creëren. Ik beschouw voetbal en vrede als  twee potentieel sterke partners.

Pelé, die in 1995 benoemd werd tot buitengewoon minister voor sport in Brazilië, bracht enkele jaren geleden een bezoek aan Korea. Hij en ik ontmoetten elkaar in Hannam-Dong, een wijk in Seoel. Voor veel mensen is Pelé de beste voetballer ter wereld, maar de Pelé die ik ontmoette was een vredesactivist, die via de voetbalsport wilde werken aan wereldvrede.

Tijdens onze ontmoeting moest hij lachen toen hij me een verhaal vertelde over een wedstrijd in Afrika. Hij vertelde hoe hij eens in Nigeria moest spelen, een land dat op dat moment in oorlog was. Pelé: “Hoe konden we spelen op een locatie waar overal om ons heen de bommen ontploften? Maar gelukkig werd er een korte wapenstilstand afgekondigd, zodat de wedstrijd kon doorgaan. Op dat moment realiseerde ik me dat voetbal meer is dan alleen een sport. Voetbal is een middel dat de mensheid ter beschikking staat, om een wereld van vrede op te bouwen. Kort daarna besloot ik dat ik een beweging voor wereldvrede door voetbal in het leven wilde roepen”. Ik was op dat moment zo onder de indruk van Pelé, dat ik hem stevig de  hand drukte.

We leven in een prestatiegerichte maatschappij met veel stress. Stress leidt tot spanningen, en kan gemakkelijk onze gemoedsrust verstoren. Wanneer stress zich opstapelt kunnen mensen geïrriteerd raken en zelfs met elkaar op de vuist gaan. Sport en kunst zijn middelen die kunnen helpen om onze stressniveaus te verlagen, onze opgekropte gevoelens te ventileren en mensen samen te brengen. De reden voor mijn toewijding aan voetbalteams, symfonieorkesten en balletgezelschappen is hun potentieel om wereldvrede tot stand te brengen.

Pelé begrijpt deze manier van denken. We waren het volledig eens, en samen hebben we de Peace Cup, een nieuw internationaal voetbaltoernooi, gesticht. Sinds 2003 wordt dit toernooi om de twee jaar gehouden. Vanuit de hele wereld brachten we voetbalteams van topniveau naar Korea. Parallel daaraan wordt om de twee jaar een voetbaltoernooi voor vrouwen, de Peace Queen Cup, georganiseerd.

In de zomer van 2009 hielden we het eerste voetbaltoernooi voor mannen buiten Korea. De wedstrijden werden gespeeld in het Spaanse Andalusië. Alle opbrengsten van het toernooi worden gebruikt om voetbalevenementen voor kinderen en jongeren in ontwikkelingslanden te ondersteunen. In het bijzonder gebruiken we voetbal om de dromen van kinderen met een lichamelijke handicap levend te houden.

In samenwerking met het Hoge Commissariaat voor de Vluchtelingen van de VN hebben we een jeugdvoetbaltoernooi gehouden in Liberia. In dit land is de bevolking na vijftien jaar stammenoorlog totaal uitgeput. Liberia krijgt speciale bescherming van de VN vanwege de scherpe daling van het aantal inwoners. De kinderen in dit door oorlog verscheurde land kwamen bijeen om te voetballen, maar ook om samen te zingen over vrede. Al voetballend leerden zij vaardigheden als werken in teamverband en ‘fair play’, kwaliteiten die nodig zijn voor harmonie tussen de stammen.

De organisatie van de Peace Cup heeft ook plannen om in de regio Israël-Palestina-Jordanië een vredesstadion te bouwen, zo dicht mogelijk bij de Israëlisch-Palestijnse grens. Dit stadion moet als project voor vredesopbouw voor iedereen vrij beschikbaar zijn. We willen bekende Europese coaches naar dit gebied halen, en een voetbalacademie starten voor jeugdige voetballertjes uit de regio. De volwassenen richten misschien de lopen van hun geweren op elkaar, de kinderen daarentegen willen naar het stadion komen om te voetballen. Veel mensen vinden deze ideeën onrealistisch en schudden hun hoofd, maar wij zijn vastbesloten om ze uit te voeren.  

Een lid van de Israëlische regering heeft al gezegd dat het stadion op Israëlisch grondgebied gebouwd moet worden, terwijl een lid van de Palestijnse regering volhield dat het op Palestijns grondgebied moet komen. Ik ben echter vastbesloten om het stadion zo te bouwen dat het de twee partijen met elkaar verbindt. Het is heel moeilijk, of beter gezegd onmogelijk, mij te dwingen mijn dromen op te geven. Ik ben iemand met een ijzeren wil en een enorm doorzettingsvermogen, die ik gebruik om mijn dromen na te jagen die uiteindelijk naar een wereld van vrede zullen leiden.

De oprichting van ons balletgezelschap is ook een bewijs van deze wilskracht. Mensen om mij heen zeiden dat het volstrekt onmogelijk was, maar in weerwil hiervan richtten we in 1984 de ‘Universal Ballet Company’ op. Op dit moment genieten in Korea meer mensen van ballet dan ooit tevoren. Ten tijde van de oprichting van ons balletgezelschap was Korea een onderontwikkeld gebied als het om ballet ging, maar intussen heeft het land zijn eigen wereldberoemde ballerina’s voortgebracht.  

Telkens wanneer ik naar ballet kijk, raak ik er meer van overtuigd dat kunst in het hemels koninkrijk er zo uit moet zien. Wanneer een ballerina op haar spitzen staat en haar hoofd naar de hemel richt, raakt deze houding me als een volmaakte pose om hiermee onze eerbied en ontzag voor God uit te drukken. Het ziet eruit als een vurig verlangen. In ballet kunnen mensen hun prachtige lichaam, dat een geschenk van God is, gebruiken om hun liefde voor Hem uit te drukken. Het is de hoogste vorm van kunst.

De Universal Ballet Company begon met de uitvoering van ‘Het Zwanenmeer’ en ‘De Notenkraker’ van Tchaïkovski. Daarna volgden ‘Don Quichot’, ‘Giselle’ en eigen creaties als ‘Shim Chung’ en ‘De Liefde van Choonhyang’, gebaseerd op beroemde Koreaanse volkssprookjes. Het gezelschap ontwikkelde zich snel en geniet nu internationale erkenning, waarbij het uitnodigingen ontvangt van de beroemdste podia ter wereld. Onze dansers hebben de naam opgebouwd dat zij een unieke Koreaanse schoonheid toevoegen aan de energieke bewegingen van westers ballet. Ze worden geprezen om de manier waarop zij tijdens hun optredens oosterse en westerse stijlen met elkaar in harmonie brengen. De Universal Ballet Company heeft een balletacademie in Washington D.C.

Verder ben ik ook de stichter van het New York City Symphony Orchestra  en de New Hope Singers. Kunst stelt de mens in staat om de hoge idealen van Gods scheppingswerk te weerspiegelen. God investeerde alles wat Hij had in de schepping van de mens en de wereld, net zoals kunstenaars hun hart en ziel leggen in hun creaties. Het boek Genesis wekt de indruk dat de dingen op simpele wijze ontstonden doordat God er Zijn woord over uitsprak, maar zo was het zeker niet. God investeerde al Zijn energie in het scheppen van de wateren en het land.

De bewegingen van de ballerina's op het podium zijn op een vergelijkbare manier de vruchten van een creatief proces, dat een totale inzet vergt. Hetzelfde mag worden gezegd over voetbal. Een succesvol voetbalteam zal negentig minuten lang al zijn energie moeten stoppen in de wedstrijd. Tijdens één enkele rush naar het vijandige doel zal een speler iedere ons energie die hij in zich heeft willen geven. Hij sprint alsof zijn leven ervan afhangt. Met dezelfde overgave gaf God zichzelf toen Hij de wereld schiep.

Alles geven wat we hebben, en onszelf totaal opofferen voor dat ene moment in de geschiedenis – dat is de manier waarop ware grootsheid wordt bereikt, en hierdoor begint de mensheid op God te lijken.



START | TERUG | VOLGENDE

.

 
 
Terug naar de inhoud | Terug naar het hoofdmenu