De oplossing voor armoede en honger - dr. Sun Myung Moon autobiografie

Ga naar de inhoud

Hoofdmenu:

Snelle navigatie > H7: De toekomst van Korea is de toekomst van ...
 

- Hoofdstuk 7 - De toekomst van Korea is de toekomst van de wereld -



7-8

De oplossing voor armoede en honger


Wie nooit honger heeft gehad, kan God niet begrijpen. Momenten van honger zijn kostbare kansen om dicht bij Gods hart te komen. Wie honger heeft, maar met een nederig hart iedereen die langs komt verwelkomt, alsof deze een dierbaar familielid is die men graag helpt, heeft een goede kans iets te eten te krijgen. Een warm en meevoelend hart is in zo’n situatie heel belangrijk.

Honger is niet alleen een probleem van ontwikkelingslanden. Zelfs in de Verenigde Staten, waar de levensstandaard een van de hoogste van de  wereld is, leven miljoenen hongerige en ondervoede mensen. Toen ik naar Amerika ging, was een van mijn eerste projecten de aanschaf van vrachtwagens voor de distributie van voedsel aan de armen.

De situatie in arme landen is nog veel erger dan in de VS. Wanneer ik naar de toestand in de wereld kijk, dan wordt me duidelijk dat het veilig stellen van de wereldwijde voedselvoorziening het meest dringende probleem is. De oplossing van het voedselprobleem kan geen moment langer wachten. Per dag sterven op de wereld twintigduizend mensen door oorzaken die direct samenhangen met honger. We mogen ons niet onverschillig opstellen, alleen omdat wij zelf en onze familieleden geen honger lijden.

Maar het simpelweg uitdelen van voedsel zal het hongerprobleem niet oplossen. Er is een meer fundamentele aanpak nodig, en ik denk hierbij aan twee elementaire en concrete mogelijkheden. De eerste is het zorgen voor ruime voedselvoorraden tegen een lage prijs, en de tweede is de distributie van technologie en knowhow, waardoor mensen in staat zullen zijn om zelf de honger te bestrijden.

Het voedselvraagstuk zal in de nabije toekomst voor steeds grotere problemen zorgen. We kunnen geen wereld van vrede opbouwen zonder eerst dit probleem adequaat aan te pakken. Op de nu beschikbare, beperkte hoeveelheid land kan niet voldoende voedsel voor de hele wereldbevolking worden geproduceerd. We moeten de oplossing bij de oceanen zoeken. De oceanen vormen de sleutel  voor de oplossing van de toekomstige voedselcrises. Om die reden heb ik in de voorbije decennia veel pionierswerk op zee verricht.

In  Alaska wordt koolvis die kleiner is dan achtendertig centimeter als kunstmest gebruikt. Koolvis kan echter prima als voedsel dienen, alleen weet niemand hoe het moet worden klaargemaakt. Nog maar zo’n twintig of dertig  jaar geleden konden Koreanen westerlingen om een ossenstaart vragen (voor Aziaten een delicatesse), en kregen we die voor niets. Koreanen houden van gerechten die met de beenderen of de ingewanden van koeien zijn klaargemaakt, maar sommige westerlingen weten niet eens dat deze eetbaar zijn.

Voor vis geldt hetzelfde. Ongeveer twintig procent van alle gevangen vis wordt automatisch weggegooid. Wanneer ik dat zie, denk ik aan de mensen die sterven van de honger en dat doet pijn. Vis is als bron van proteïnen veel betrouwbaarder dan rundvlees. Hoe goed zou het zijn, als we aan mensen in arme landen viskoekjes of visworstjes konden geven!

Dit overwegend heb ik projecten opgestart om grote hoeveelheden vis te verwerken en op te slaan. Het heeft geen zin om massa’s vis te vangen, als je deze na de vangst niet op de juiste manier kunt verwerken. Zelfs vis van de beste kwaliteit kan niet langer dan acht maanden worden bewaard. Ook al wordt vis diepgevroren en in koelcellen bewaard, er kan toch lucht naar binnen komen door scheurtjes in het ijs, waardoor water wegloopt. Het is natuurlijk mogelijk om de vis weer in te vriezen door er opnieuw water over te gieten. Maar tegen die tijd is de beste smaak verdwenen, en de vis kan dan net zo goed weggegooid worden.

We hebben eens de mogelijkheid onderzocht om vispoeder te maken van vis die anderen weggooien. We wilden iets uitproberen dat zelfs ontwikkelde landen als Frankrijk en Duitsland nog niet hadden gedaan. Het grote voordeel van vispoeder is, dat het ook in een warm en vochtig klimaat gemakkelijk kan worden vervoerd en bewaard. Vispoeder bestaat voor achtennegentig procent uit proteïnen. Daarmee heeft het één van de hoogste proteïnegehaltes van alle voedingsmiddelen, en kan het goed gebruikt worden om mensen van de hongerdood te redden. Je kunt ook brood maken van vispoeder. We zoeken nog naar methodes om vispoeder voor arme landen in alle delen van de wereld beschikbaar te stellen.

De oceanen hebben onbegrensde voedselvoorraden, maar de beste methode om de mensheid door voedselcrises te loodsen is het kweken van vis (fishfarming). Ik voorzie dat er in de nabije toekomst gebouwen van het formaat van wolkenkrabbers zullen worden gebruikt voor het kweken van vis. Door gebruik te maken van waterleidingssystemen kunnen we in grote gebouwen, en zelfs op de top van een berg, vis kweken. Door middel van viskwekerijen kunnen we voldoende voedsel voor de hele wereldbevolking produceren.

De oceaan is een zegen van God voor de mensheid. Wanneer ik de zee opga, word ik volledig door het vissen in beslag genomen. Ik heb in verschillende landen allerlei soorten vis gevangen. Eén reden waarom ik vis is, om de kunst van het vissen bij te brengen aan mensen die dit nooit hebben geleerd. In Zuid-Amerika ben ik enkele maanden bezig geweest om de locale bevolking mijn vismethodes bij te brengen. Ik heb zelf de in de war geraakte visnetten binnengehaald, en was soms wel drie of vier uur bezig om hen te leren hoe netten ontward moeten worden.

Om zeker te zijn van een adequate toevoer van goedkope voedingsmiddelen zal de mensheid de oceanen moeten ontwikkelen. De oceanen, en de grote prairiegebieden die nog in een prehistorische toestand verkeren, zijn onze laatste, met rijkdommen gevulde voorraadschuren. Maar het zal geen eenvoudige opgave zijn. Het vraagt van ons dat we naar gebieden gaan die zo heet en vochtig zijn, dat het verrichten van zware fysieke arbeid er heel moeilijk is. Het ontwikkelen van de prairiegronden in tropische regio’s kan daarom alleen gebeuren vanuit een diepe en gepassioneerde liefde voor de mensheid.

Jardim in Brazilië is een voorbeeld van zo’n gebied. Het is er erg heet, en je wordt er voortdurend gestoken door insecten die nog niet eens een naam hebben. Ik heb er gewoond, en ben vrienden geworden met al die verschillende levende wezens daar. Blootsvoets liep ik er rond, terwijl ik er uitzag als een inheemse boer, en de rode aarde van Jardim onder mijn voeten voelde. Ging ik de rivier op om te vissen, dan leek ik op een van de vissers uit die streek.

Alleen als de plaatselijke bewoners vinden dat jij een echte boer of een echte visser bent zoals zij, ben je gekwalificeerd om hun vakkennis over te nemen, en kun je jouw knowhow ook met hen delen. Dat lukt je niet als je iedere nacht acht uur in een schoon en comfortbel bed wilt slapen, drie maaltijden per dag wilt eten, en in de schaduw van een boom een dutje wilt doen.

Toen we met de ontwikkeling van een project in Paraguay bezig waren, verbleef ik met een aantal kerkleden in een kleine hut in Olimpo, vlakbij de Paraguay-rivier. Er was maar één toilet, waarvoor we iedere ochtend in de rij stonden. Ik stond elke dag om drie uur op, deed mijn oefeningen en ging vissen. De leden die toen deel uitmaakten van mijn team hadden het moeilijk, omdat ze niet gewend waren om ’s morgens in alle vroegte aas te snijden, terwijl ze zelf nog nauwelijks wakker waren.

Om bij onze boot te komen moesten we eerst een aantal stukken land van andere eigenaren oversteken, om de ligplaats te bereiken. Het viel niet mee om in het aardedonker de hekken van die percelen los te maken. Op een morgen, toen de mannen zonder succes een slot probeerden te openen, viel ik plotseling naar hen uit, en vroeg wat ze aan het doen waren. Ik ging zo fel tekeer dat het me zèlf verbaasde, dus ze hadden het er zeker moeilijk mee.

Maar ik voel dat ik geen seconde te verliezen heb. Ik kan geen tijd verbeuzelen. Ik heb een heel helder en gedetailleerd beeld van alles wat ik nog tot stand moet brengen voordat er een wereld van vrede is, en  daarom is mijn hart altijd gehaast.  

Wanneer ik voor zonsopgang viste op de rivier, gonsden de muggen in dikke zwermen  om me heen. Hun angels waren zo scherp dat zij dwars door een spijkerbroek heen  prikten. In het duister vlak vóór de dageraad konden we onze dobbers niet zien, en daarom moesten we ze markeren met witte plastic zakjes. Omdat ik zoveel haast had, kon ik niet wachten tot de zon was opgegaan.

Ik mis Jardim nog steeds. Alles aan deze plek mis ik. Wanneer ik mijn ogen sluit, kan ik nog steeds de druk van de warme lucht van Jardim op mijn gezicht voelen. Kleine fysieke ongemakken waren niet belangrijk, want lichamelijk lijden gaat snel voorbij. Waar het om gaat is, dat deze plek op een dag een belangrijke rol kan spelen voor het welzijn van de mensheid. Daarom was ik tijdens mijn verblijf in Jardim heel gelukkig.



START | TERUG | VOLGENDE

.

 
 
Terug naar de inhoud | Terug naar het hoofdmenu