Tranen doen het hart van een schoonvader smelten - dr. Sun Myung Moon autobiografie

Ga naar de inhoud

Hoofdmenu:

Snelle navigatie > H5: Liefdevolle gezinnen kunnen de wereld ...
 

- Hoofdstuk 5 - Liefdevolle gezinnen kunnen de wereld veranderen -



5-6

Tien jaren van tranen doen het hart van een schoonvader smelten


Onlangs brachten de Koreaanse media een verhaal over een Japanse vrouw die in Milyang in Korea woont. Ze had een prijs gekregen omdat ze haar schoonfamilie met grote toewijding had verzorgd. Het artikel beschreef hoe zij naar Korea kwam als de vrouw van een jonge Koreaan, aan wie ze was voorgesteld door een religieuze groepering. De twee waren met elkaar getrouwd, ondanks verzet van zijn familie. Zij had voor haar bejaarde Koreaanse schoonouders gezorgd, van wie de schoonmoeder zich niet zelfstandig kon bewegen. Volgens het artikel waren het de mensen uit de buurt die haar hadden voorgedragen voor de prijs, omdat men wilde dat ze erkenning kreeg voor haar leven van toewijding en grote persoonlijke offers.

De schoonmoeder was vanaf haar middel verlamd, en de Koreaanse gezondheidsautoriteiten hadden haar in de op een na hoogste categorie van lichamelijk gehandicapten ingedeeld. Vanaf dag één van haar huwelijk droeg de schoondochter haar schoonmoeder op haar rug naar verschillende ziekenhuizen voor behandeling. Omdat ze zoveel tijd aan haar schoonouders besteedde, had ze zelden tijd om haar eigen familie in Japan te bezoeken. Toen ze hoorde dat ze een prijs voor haar werk had gekregen, protesteerde ze en zei, dat ze gewoon gedaan had wat ze vond dat juist was.  

De Japanse schoondochter uit het artikel is Kazuko Yashima. Zij was naar Korea gekomen via een van de internationale en interculturele huwelijkssluitingen van onze kerk. Dit zijn huwelijken waarbij mannen en vrouwen uit verschillende landen, met uiteenlopende religieuze achtergronden en met verschillende huidskleuren, aan elkaar voorgesteld worden. Op het afgelegen platteland van Korea leven veel jonge mannen die geen bruid kunnen vinden. De bruiden die via deze internationale en interculturele huwelijken naar Korea komen, doen dit zonder voorwaarden te stellen.

Ze nemen de zorg voor hun bejaarde schoonouders op zich, geven hun echtgenoot kracht en hoop, krijgen kinderen en voeden hen op. Ze stemmen ermee in op het platteland te gaan wonen, op plaatsen die door Koreanen zijn verlaten omdat het leven er zo zwaar is. Het is knap en heel waardevol wat deze jonge vrouwen doen! Dit programma bestaat al meer dan dertig jaar.

Duizenden vrouwen uit andere landen hebben zich tot nu toe via deze internationale en interculturele huwelijken in Korea gevestigd. In Korea’s agrarische gemeenschappen, waar de jonge mensen naar de steden zijn vertrokken en waar het huilen van baby’s in geen tijden meer werd gehoord, verheugen de oude mensen zich enorm wanneer deze jonge paren kinderen krijgen. Zij behandelen de baby’s alsof het hun eigen kleinkinderen waren. Op een basisschool in de provincie Chungcheong zijn meer dan de helft van de tachtig leerlingen kinderen uit onze internationale huwelijken. De schooldirecteur heeft gezegd, dat zijn school moet sluiten als het leerlingenaantal blijft dalen. Daarom bidt hij elke dag dat de leden van onze kerk zijn gemeenschap niet verlaten. In Korea staan nu, verspreid over het land, zo’n 20.000 kinderen uit onze internationale en interculturele huwelijken bij basisscholen ingeschreven.

Elk jaar rond de herdenking van Korea’s onafhankelijkheid van Japan worden op TV reportages uitgezonden over Japanners, die voor de camera’s hun excuses aanbieden voor de daden die hun landgenoten tijdens de bezetting hebben begaan. Zelf hebben zij die misdaden niet gepleegd, maar ze vragen vergiffenis voor de daden van hun voorouders. De meesten van deze mensen zijn leden van onze kerk. Zij hebben de muren van vijandschap tussen beide landen afgebroken via een internationaal en intercultureel huwelijk. Vanwege dergelijke oprechte gebaren brokkelen de muren in de harten van de Koreanen, die de Japanners nog steeds als vijand zien, steeds verder af.

In 1988 wilde een jongeman, die goed opgeleid was en lid van onze kerk, gaan trouwen, en hij vroeg of onze kerk een partner voor hem kon zoeken. Hij werd voorgesteld aan een vrouw uit Japan, maar de vader van de jongeman reageerde heel afwijzend op het huwelijksvoorstel. Hij vroeg zich af waarom zijn zoon van alle vrouwen op aarde uitgerekend met een Japanse moest trouwen.

Tijdens de Japanse bezetting was de vader opgeroepen voor dwangarbeid, en afgevoerd naar een kolenmijn in de provincie Iwate, in het noordoosten van Japan. Het was hem gelukt om uit de mijn te ontsnappen, maar hiervoor had hij zijn leven in de waagschaal moeten stellen. Meer dan een maand had het hem gekost om te voet naar de havenstad  Shimonoseki te gaan, van waar hij per schip terug kon naar Korea. Nog steeds voelde hij een enorme haat jegens Japan, en toen hij hoorde dat zijn zoon met een Japanse wilde trouwen, dreigde hij hem te onterven.

Hij verweet zijn zoon dat hij de familie verraadde, en hij dreigde hem uit het familieregister te schrappen. “Geen enkele vrouw uit dat vijandige land zal hier ooit een voet in huis zetten” zei hij. “Neem haar dus mee en verdwijn! Zij is niet de juiste keus voor jou, dus het maakt me niet uit of je weggaat of sterft”.

Hij was onvermurwbaar. De jongeman liet zich echter niet van de wijs brengen en deed wat hij dacht dat juist was. Hij trouwde met zijn Japanse bruid en ging samen met haar naar zijn geboortestad in Nagan, Korea. De vader wilde zelfs de deur niet voor hen openen. Toch stemde hij enige tijd later alsnog in met het huwelijk, zij het met grote tegenzin. Zijn schoondochter echter, behandelde hij onveranderd slecht. Telkens wanneer zij ergens moeite mee had zei hij: “Dat is helemaal niets vergeleken met wat jullie mensen mij aangedaan hebben. Je had dit kunnen verwachten, toen je besloot lid te worden van onze familie door met mijn zoon te trouwen”.

Altijd als de familieleden voor een belangrijke feestdag bijeenkwamen, stond de schoonvader erop dat zij naast hem kwam zitten. Dan beschreef hij haar uitvoerig wat hem in de kolenmijn in Iwate was aangedaan, en de schoondochter antwoordde dan steevast als volgt: ”Vader, ik bied u in de naam van Japan mijn oprechte verontschuldigingen aan. Het spijt me heel erg.” In tranen vroeg zij hem om vergeving. Jarenlang bleef hij zijn woede bij haar ventileren. Geduldig luisterde ze steeds opnieuw naar zijn verhalen tot hij uitgeraasd was, en zij bleef haar verontschuldigingen aanbieden.

Dit ging tien jaar zo door, en toen was het plotseling voorbij. De gezinsleden merkten dat zijn koele houding tegenover zijn  schoondochter warmer was geworden. Het leek er zelfs op dat hij haar
sympathiek was gaan vinden. ”Waarom bent u zo vriendelijk tegenover uw schoondochter?”, vroegen ze, “zij is toch een Japanse? Het lijkt wel of u haar niet langer haat“.  

Hij zei dat hij geen hekel meer aan haar had, en dat alle haat die hij jarenlang had opgekropt, was verdwenen.

Hij voegde eraan toe dat hij haar eigenlijk nooit echt gehaat had, maar al zijn haatgevoelens, afkomstig van zijn tewerkstelling als dwangarbeider in de mijn, op haar afgereageerd had. Hij gaf toe dat door haar al zijn haat nu verdwenen was.

“Vanaf nu ben ik vriendelijk tegen haar, omdat zij zich een echt goede schoondochter heeft getoond”, waren zijn woorden.

De schoondochter betaalde voor de zonden van de Japanners. Dit is een voorbeeld van de weg van vergoeding, die de mensheid naar een wereld van vrede zal leiden.



START | TERUG | VOLGENDE

.

 
 
Terug naar de inhoud | Terug naar het hoofdmenu