Een onvergelijkbare innerlijke schoonheid - dr. Sun Myung Moon autobiografie

Ga naar de inhoud

Hoofdmenu:

Snelle navigatie > H5: Liefdevolle gezinnen kunnen de wereld ...
 

- Hoofdstuk 5 - Liefdevolle gezinnen kunnen de wereld veranderen -



5-2

Een onvergelijkbare innerlijk schoonheid


Mijn vrouw en ik deden elkaar na ons huwelijk een belofte. We kwamen overeen dat, ongeacht hoe boos of van streek een van ons beiden ook zou zijn, niemand ooit aanleiding mocht hebben om te denken dat wij, het echtpaar Moon, ruzie hadden gehad. Ook maakten we de afspraak dat, ongeacht het aantal kinderen dat we zouden krijgen, geen van hen ooit iets zou merken van enige disharmonie tussen ons. Kinderen zijn als God. Kinderen zijn God met een klein hartje. Wanneer een kind om zijn moeder roept, moet zij hier altijd met een glimlach op reageren en vragen wat er aan de hand is.

Na zeven jaar lang deze extreme weg te zijn gegaan, werd mijn vrouw een fantastische moeder. Alle kritiek en roddels over haar verdwenen, en een periode van vredig gezinsgeluk brak aan. Mijn vrouw heeft veertien kinderen ter wereld gebracht en gaf ieder kind heel veel liefde. Wanneer zij niet thuis is, omdat zij mij vergezelt bij mijn toespraken en andere missieactiviteiten, stuurt zij onze kinderen elke dag brieven en kaarten.

Zij heeft nooit geklaagd, ondanks het feit dat het moeilijk voor haar was om in veertig jaar veertien kinderen op te voeden. Verscheidene malen kon ik niet aanwezig zijn bij de bevalling van een van onze kinderen, omdat ik in het buitenland was. Zij moest zich dan alleen zien te redden. Er waren dagen dat ik niets voor haar kon doen. Een keer schreef een van onze leden over de moeilijke financiële situatie van mijn vrouw. Men maakte zich zorgen of zij wel voldoende gezonde voeding kreeg. Zelfs toen beklaagde mijn vrouw zich nooit over haar situatie. Omdat ik ’s nachts maar twee of drie uur slaap, heeft zij plichtsgetrouw hetzelfde gedaan zolang wij getrouwd zijn. Deze dingen doen me pijn tot op de dag van vandaag.

Mijn vrouw heeft zo’n ongelooflijk hart vol liefde en zorg, dat zij een speciale ring die ik voor haar had gekocht, weggaf aan iemand in nood. Ziet ze iemand die kleren nodig heeft, dan koopt ze kleding voor hem of haar, of zij geeft iets weg van onszelf. Komt zij iemand tegen die honger heeft, dan koopt zij eten. Het gebeurde vaak, dat zij geschenken die we gekregen hadden aan anderen doorgaf, omdat zij voelde dat deze mensen het meer nodig hadden.

We waren eens in Nederland, waar we de gelegenheid hadden om een diamantslijperij te bezoeken. Als uitdrukking van mijn spijt en dankbaarheid vanwege al haar offers, kocht ik een diamanten ring voor mijn vrouw. Ik had niet veel geld, en kon daarom geen grote diamant kopen. Ik koos een ring uit die ik erg mooi vond en gaf haar die. Maar later gaf zij zelfs die ring weg. Toen ik zag dat hij niet meer aan haar vinger zat, vroeg ik waar hij gebleven was, waarop zij antwoordde: “Je weet ondertussen toch wel dat ik zoiets niet voor mezelf kan houden, als ik iemand tegenkom die het meer nodig heeft!”

Bij een andere gelegenheid zag ik haar een groot inpakdoek te voorschijn halen en was ze stilletjes bezig, kleding in te pakken. Ik vroeg haar wat zij aan het doen was, en ze antwoordde dat ze er een heel goede bestemming voor had.

Ze maakte meerdere pakketten met kleding, zonder me uit te leggen  wat zij ermee van plan was. Toen ze klaar was, zei ze dat ze de kleding ging opsturen naar onze missionarissen in het buitenland.

“Dit pakket gaat naar Mongolië, dit naar Afrika, en dit naar Paraguay”, zei ze met een enigszins verlegen glimlach, die maakte dat zij er ongelooflijk lief uitzag. Tot op de dag van vandaag zorgt zij voor onze missionarissen in het buitenland.

Mijn vrouw is beschermvrouwe van de ‘International Relief and Friendship Foundation’, een hulporganisatie die in 1979 werd opgericht. Deze voert projecten uit in landen als Ivoorkust, Senegal en Kongo. De stichting geeft voedsel aan verzwakte kinderen, medicijnen aan zieken en kleding aan de allerarmsten. In Korea richtte zij in 1994 een liefdadigheidorganisatie op met de naam ‘Aewon’. De activiteiten hiervan omvatten o.a. het runnen van een uitdeelpost voor gratis voedsel voor de armen. Ook wordt er extra steun verstrekt aan de laagst betaalden, gehandicapten, en aan kinderen die hun ouders vervangen als kostwinners voor het gezin. Tevens biedt deze instelling hulp aan mensen in Noord-Korea.

Mijn vrouw is ook al jarenlang actief in een aantal vrouwenorganisaties. De ‘Vrouwen Federatie voor Wereldvrede’, die zij in 1992 oprichtte, telt afdelingen in tachtig landen en is een NGO met een adviserende status naar de ECOSOC, de Economische en Sociale Raad van de VN.

Door de hele geschiedenis heen zijn vrouwen vervolgd, maar ik voorspel dat hierin verandering komt. De wereld die nu bezig is te ontstaan, zal een wereld van verzoening en vrede zijn, gebaseerd op het moederlijke karakter, de liefde en de sociale vaardigheid van vrouwen. De tijd is nabij dat de kracht van vrouwen de wereld zal redden.

Helaas gaan nog veel vrouwenorganisaties ervan uit, dat oppositie voeren tegen de mannenwereld de beste manier is om de kracht van vrouwen te laten zien. Het resultaat hiervan is een sfeer van rivaliteit en confrontatie. Maar de vrouwenorganisaties waaraan mijn vrouw leiding geeft zoeken naar vrede, volgens het beginsel dat vrouwen moeten samenwerken, initiatief moeten tonen en elkaar moeten stimuleren om over de grenzen van ras, cultuur en religie heen, gezonde gezinnen op te bouwen die hoekstenen zijn van de cultuur van vrede. De organisaties waarmee zij werkt roepen de vrouw niet op om zich te bevrijden van man en gezin. In plaats daarvan moedigen zij vrouwen aan om liefdevolle gezinnen te ontwikkelen en in stand te houden.

De droom van mijn echtgenote is dat alle vrouwen worden opgevoed als ware dochters met een loyaal hart, die vrede brengen in hun gezin, de gemeenschap, de natie en de wereld. De door mijn vrouw geleide vrouwenbeweging dient het doel van ware gezinnen, die de basis zijn van vrede op alle gebieden van het leven.

Tijdens een van de meest intense periodes van mijn  publieke missie moesten onze kinderen bijna een half jaar zonder hun ouders leven. In onze afwezigheid werden zij thuis door leden van onze kerk verzorgd. Er waren altijd veel kerkleden in ons huis aanwezig. Bij elke maaltijd zaten er gasten aan tafel, gasten die altijd meer aandacht kregen dan onze eigen kinderen. Door deze situatie groeiden onze kinderen op met een gevoel van eenzaamheid, dat kinderen in andere gezinnen niet kennen. Maar nog erger was dat zij het heel moeilijk hadden vanwege hun vader. Waar zij ook gingen, steeds werden zij met de vinger nagewezen als zoon of dochter van de ‘sekteleider Sun Myung Moon’.

Deze lijdensweg zorgde ervoor dat onze kinderen door periodes van onzekerheid en opstandigheid gingen, maar ze kwamen altijd weer terug naar huis. Hoewel wij hen als ouders niet voldoende konden steunen, studeerden vijf van hen af aan de universiteit van Harvard. Ik kan niet dankbaar genoeg zijn voor hun moed en hun prestaties. Nu zijn ze oud genoeg om me bij mijn werk te helpen, maar zelfs nu ben ik een heel strikte vader. Ik leer hen om mensen te worden die meer doen dan ik -  om de Hemel te dienen en te leven voor het welzijn van de mensheid.

Mijn vrouw is ongelooflijk sterk, maar de dood van onze tweede zoon Heung Jin was heel zwaar voor haar. Het gebeurde in december 1983, toen zij samen met mij in de stad Kwangju in Zuid Korea deel nam aan een bijeenkomst van de ‘Federatie voor de Overwinning op het Communisme’. Tijdens dit evenement kregen wij telefonisch het bericht dat onze zoon Heung Jin bij een ernstig verkeersongeluk betrokken was geraakt, en naar het ziekenhuis was overgebracht. We vertrokken de volgende dag per vliegtuig naar New York, waar we Heung Jin buiten bewustzijn in het ziekenhuis aantroffen.

Een grote vrachtwagen was met veel te hoge snelheid vanaf een heuvel naar beneden gereden. De chauffeur had geprobeerd te remmen, maar was daarbij op de rijstrook van het tegemoetkomende verkeer terechtgekomen. Daar reed onze zoon Heung Jin in zijn auto, met twee van zijn beste vrienden als medepassagiers. Heung Jin draaide het stuur naar rechts, zodat de chauffeurskant de grootste impact van de botsing te verwerken kreeg. Door deze manoeuvre redde hij het leven van zijn twee vrienden. Ik ging naar de plaats waar het ongeluk was gebeurd, vlakbij ons huis. De remsporen van de zwarte banden, die plotseling naar de andere kant van de weg waren  gedraaid, waren nog zichtbaar.

Heung Jin ging in de vroege morgen van 2 januari 1984 naar de hemelse wereld. Precies een maand daarvoor was hij zeventien geworden.

Er zijn geen woorden om het verdriet van mijn vrouw te beschrijven toen zij een kind, dat zij met zoveel liefde had opgevoed, aan de hemelse wereld moest afstaan, nog vóór  zij daar zelf heen kon gaan. Maar ze mocht niet huilen. Het was heel belangrijk dat zij geen tranen vergoot. Wij zijn mensen die de eeuwige en uitgestrekte wereld van de geest kennen. De geest van een mens vergaat niet als stof, alleen omdat het stoffelijk leven ophoudt. De ziel stijgt op naar de geestelijke wereld. De pijn die we als ouders voelden, omdat we wisten dat we ons geliefde kind hier op aarde nooit meer zouden kunnen zien of aanraken, was bijna ondraaglijk. Mijn vrouw kon niet huilen, zij kon alleen haar handen liefdevol op de rouwauto leggen, waarmee het lichaam van Heung Jin werd vervoerd.

Dit tragische ongeluk gebeurde in de periode dat we plannen maakten voor de verloving van Heung Jin met Hoon Sook Pak, die ballet studeerde. Ik moest met Hoon Sook spreken over zijn vertrek uit deze wereld en van haar horen, hoe zij nu verder wilde gaan. Ik zei haar dat ik wist dat het voor haar ouders niet gemakkelijk of fair zou zijn, als zij zou besluiten door te gaan met het huwelijk. Het zou beter zijn om de verloving te vergeten. Hoon Sook echter bleef bij haar standpunt. Ze zei: ''Ik ben me bewust van het bestaan van de geestelijke wereld. Laat me alstublieft mijn leven delen met Heung Jin”. Zo werd Hoon Sook toch onze schoondochter, vijftig dagen na het overlijden van haar verloofde Heung Jin. Mijn vrouw en ik zullen nooit haar stralende glimlach vergeten tijdens de spirituele huwelijksplechtigheid, waarbij zij begeleid werd door de ingelijste foto van Heung Jin.

Men zou kunnen denken dat mijn vrouw, telkens wanneer zij met zulke moeilijke situaties geconfronteerd werd, zou bezwijken, maar niets kon haar uit haar evenwicht brengen. Zelfs in de moeilijkste omstandigheden verloor zij nooit haar serene glimlach. Zij heeft steeds met succes alle hindernissen genomen die het leven voor haar opwierp. Wanneer de leden van onze kerk mijn vrouw advies vragen over de opvoeding van hun kinderen, zegt ze: “Wees geduldig en wacht. De periode waarin onze kinderen moeizaam hun weg zoeken en dreigen af te glijden, is slechts tijdelijk. Wat zij ook doen, omarm hen, houdt van hen en wacht op hen. Kinderen keren altijd terug naar de liefde van hun ouders”.

Ik heb tegen mijn vrouw nooit mijn stem verheven. Dat komt niet door mijn karakter, maar omdat zij daar nooit aanleiding toe gaf. Zo lang we samen zijn heeft zij steeds met grote liefde en toewijding voor me gezorgd. Ze knipt zelfs mijn haar. Deze grote heilige van het wereldgebeuren is tegelijkertijd de beste kapster van de wereld. Nu ik oud ben, stel ik nog meer eisen aan haar, maar zij komt mij hierin altijd tegemoet. Wanneer ik haar vraag mijn teennagels te knippen, doet ze dat met een glimlach. Het zijn mijn teennagels, maar ik kan ik ze niet goed meer zien. Zij kan ze echter heel goed zien. Het is merkwaardig: hoe ouder ik word, hoe meer mijn vrouw voor me betekent.



START | TERUG | VOLGENDE

.

 
 
Terug naar de inhoud | Terug naar het hoofdmenu