Mijn vrouw, Hak Ja Han Moon - dr. Sun Myung Moon autobiografie

Ga naar de inhoud

Hoofdmenu:

Snelle navigatie > H5: Liefdevolle gezinnen kunnen de wereld ...
 

- Hoofdstuk 5 - Liefdevolle gezinnen kunnen de wereld veranderen -



5-1

Mijn vrouw, Hak Ja Han Moon


De eerste keer dat ik mijn vrouw ontmoette was zij nog maar een scholiere van veertien. Zij was een rustig meisje dat nooit haar stem verhief en geen aandacht probeerde te trekken. Ze nam altijd dezelfde weg van en naar de kerk. Toen zij aan mij werd voorgesteld, hoorde ik dat zij de dochter is van mevrouw Soon Ae Hong, een van onze zeer vroege kerkleden.

Ik vroeg haar hoe zij heette, en met haar heldere stem zei ze dat haar naam Hak Ja Han was.

Voordat ik besefte wat er gebeurde, zei ik: “Dus Hak Ja Han is geboren in Korea!” en herhaalde dit nog twee keer. Daarna bad ik: “God, ik dank u dat u zo’n prachtige vrouw als Hak Ja Han naar Korea heeft gezonden”. Toen keek ik haar aan en zei: “Hak Ja Han, ik ben bang dat je veel offers zult moeten brengen”.

Al deze woorden kwamen spontaan uit mijn mond. Later zei mevrouw Hong dat zij het vreemd vond dat ik bij de eerste ontmoeting met haar dochter drie keer hetzelfde had gezegd. Mijn vrouw heeft me verteld dat zij zich die eerste korte kennismaking nog goed herinnert. Ze vertelde me dat zij zich alles herinnert wat ik toen zei, alsof ik een preek had gegeven die alleen voor haar bestemd was. Ze zei dat ze alles diep in haar hart bewaard had, en dat ze het gevoel had dat ze een belangrijke openbaring over haar toekomst had ontvangen, die ze niet meer kon vergeten.

Haar moeder kwam uit een diepgelovige presbyteriaanse familie en daarom kreeg zij een christelijke opvoeding. Zij was net als ik afkomstig uit Jeongju, maar had in Anju gewoond totdat ze tijdens de Koreaanse oorlog naar Zuid Korea kwam. Toen mevrouw Hong onze kerk leerde kennen, leidde ze een zeer gelovig en toegewijd leven in Chuncheon en gaf haar dochter een heel strikte opvoeding. Mijn vrouw volgde een verpleegstersopleiding  op een school die door de katholieke kerk werd geleid. Ik hoorde dat de schoolregels zo streng waren dat het leek alsof ze in een klooster leefde. Mijn vrouw had een zacht karakter, en in de jaren dat ze door haar moeder werd opgevoed ging ze nooit ergens heen, behalve naar school en naar onze kerk.

Toen ik veertig werd, voelde ik dat de tijd gekomen was om opnieuw te trouwen. Het enige wat me te doen stond was wachten op het moment dat God zou zeggen: “De tijd is gekomen, je moet gaan trouwen”. Dan zou ik doen wat me opgedragen werd. Seung Do Ji, een oudere vrouw in onze kerk, begon in oktober 1959 aan de voorbereiding van mijn verloving, zonder dat er nog een aanstaande bruid bekend was. Een ander kerklid, dat zeven jaar had gebeden over de vraag wie de juiste vrouw voor mij is, vertelde me dat zij in een droom had gezien dat Hak Ja Han mijn echtgenote werd.

Op een dag vertelde mevrouw Ji me over een vreemde droom. “Dit is toch wel heel bijzonder! Ik droomde over honderden kraanvogels, die in een grote zwerm kwamen aanvliegen. Ik probeerde ze weg te jagen door met mijn armen te zwaaien. Maar zij bleven komen, en uiteindelijk bedekten zij u met hun witte veren. Kan dit een voorbode voor de toekomst zijn?” Het woord ‘Hak’ in de naam Hak Ja Han is het Chinese karakter voor kraanvogel.

Toen had Hak Ja Han zelf een droom waarin ik tegen haar zei: “De dag is gekomen, bereid je voor!” Mijn vrouw vertelde me later, dat ze in haar droom vol overgave antwoordde: “Tot nu toe heb ik mijn leven geleid in overeenstemming met de wil van God. Ook in de toekomst zal ik, als Gods dienares, Zijn wil volgen, en het maakt niet uit wat die wil inhoudt”.

Enkele dagen nadat mijn aanstaande bruid deze droom had, vroeg ik mevrouw Hong haar dochter naar mij toe te sturen. Dit was onze eerste ontmoeting sinds zij op veertienjarige leeftijd aan mij was voorgesteld. Die dag stelde ik haar vele vragen, die zij allemaal kalm en met heldere stem beantwoordde. Ook vroeg ik mijn toekomstige vrouw om een tekening te maken. Zonder aarzelen nam zij een potlood en begon te tekenen op een vel papier. Toen ze klaar was en haar tekening voor me neerlegde, was ik erg onder de indruk. Ik keek haar aan, en zag hoe mooi ze was met haar verlegen oogopslag. Haar hart was net zo lieflijk als de tekening die ze had gemaakt.

Onze verloving vond plaats op 27 maart 1960 en we hielden onze huwelijksceremonie op 11 april, nauwelijks twee weken later. Ik had van tevoren geen datum vastgesteld, maar toen ik Hak Ja Han bij me riep en haar zei, dat de huwelijksplechtigheid de volgende ochtend plaats zou vinden, was haar simpele antwoord: “Is dat zo?” Ze stelde geen vragen, en sprak me op geen enkele manier tegen. Ze scheen volledig gehoorzaam te zijn aan de Hemel, zo zuiver en zacht was haar hart. Wanneer het om de wil van God gaat, is mijn vrouw haar leven lang zeer vastberaden geweest.

Tijdens de huwelijksplechtigheid droeg ik een witte samokwandae, het officiële uniform van een Koreaanse regeringsambtenaar, ook vandaag nog de gebruikelijke kleding  bij een traditionele huwelijksceremonie. Zij droeg traditionele Koreaanse kleding, waarbij ook een jokdori of bruidstiara hoorde. Mijn bruid was zeventien, en dus meer dan twintig jaar jonger dan ik. Zij was vol zelfvertrouwen en zag er stralend uit met haar gesloten lippen en knappe gezicht.

Tijdens de ceremonie zei ik tegen mijn vrouw dat er voor haar nu een moeilijke weg zou beginnen. “Ik denk dat je al beseft dat trouwen met mij niet hetzelfde is als een gewoon huwelijk. Wij worden echtgenoot en echtgenote met het doel, de missie te vervullen die God ons gegeven heeft, de missie om Ware Ouders te worden. Wij streven niet naar het persoonlijke geluk van twee individuen, zoals andere mensen in deze wereld. God wil het hemels koninkrijk op aarde realiseren door een waar gezin. Jij en ik zullen een moeilijke weg gaan om de Ware Ouders te worden, die de poorten van het hemels koninkrijk openen voor anderen. Het is een weg die niemand vóór ons in de geschiedenis is gegaan, dus ook ik weet niet welke moeilijkheden nog op ons afkomen. De komende zeven jaar zul je veel dingen meemaken die moeilijk te verdragen zijn. Vergeet niet, zelfs niet voor een ogenblik, dat ons leven anders is dan dat van andere mensen. Doe niets zonder het eerst met mij te bespreken, ook al lijkt het onbetekenend, en gehoorzaam mij in alles”.

Zij antwoordde: “Mijn hart is er klaar voor. Maak je maar geen zorgen”.

Ik kon aan haar gezichtsuitdrukking op die dag zien, dat zij een krachtig besluit had genomen. Haar uitdagingen begonnen al op de eerste dag na ons huwelijk. De eerste moeilijkheid op haar weg was, dat zij haar moeder niet meer zo vrij kon ontmoeten als zij gewend was. Mijn vrouw, haar moeder, en ook haar grootmoeder van moeders kant waren enige dochters. Daardoor was de moeder-dochterrelatie heel sterk. Om zich voor te bereiden op haar openbare missie en de juiste focus hiervoor te ontwikkelen, vroeg ik haar om drie jaar lang een nagenoeg ascetisch leven te leiden. Dat hield in dat ze haar moeder en andere familieleden drie jaar lang niet kon ontmoeten. Ze woonde in een kamer die we huurden van een lid van de kerk. Mijn vrouw kwam maar één keer per dag naar de kerk, meestal ’s avonds. Om niet te storen, ging ze via de achterdeur in en uit.

Zelf werd ik veel in beslag genomen door kerkdiensten en nachtelijke gebedswaken, en daarom was ik zelden thuis. Ons gescheiden zijn was echter niet om praktische redenen. Het gescheiden leven diende ertoe, om een geestelijke basis te leggen van onvoorwaardelijke overgave aan haar missie. De afzondering van mij en haar familie was voor mijn jonge vrouw extra moeilijk te verdragen, door de stuitende geruchten die over mij de ronde bleven doen.

Op het moment van ons huwelijk bestond de Verenigingskerk al in meer dan honderdtwintig steden en dorpen, verspreid over Korea. Maar zelfs in onze kerk kwam het voor dat leden kritiek hadden op ons huwelijk. Sommigen waren jaloers op mijn vrouw, anderen koesterden haat jegens haar, en er circuleerden allerlei geruchten. Alsof dat nog niet genoeg was, bracht mijn vrouw haar dagen door in een gehuurde kamer, terwijl een groot aantal oudere, vrouwelijke kerkleden mij de hele dag volgden, waar ik ook naartoe ging.

Uiteindelijk maakte de schijnbaar koude behandeling die ik mijn vrouw gaf een eind aan alle kritiek en jaloezie jegens haar, en men kreeg medelijden met haar. Zo verweten veel kerkleden me dat ik mijn vrouw na de geboorte van onze eerste dochter nauwelijks bezocht, hoewel zij aan een postnatale depressie leed en lag te rillen in een slecht verwarmde kamer. Sommigen vroegen zich af hoe ik mij nog haar echtgenoot kon noemen.

Ik kreeg van onze leden te horen dat ik nu echt te ver ging. Men vond dat ik, als ik al met haar getrouwd was, ook bij haar moest wonen. “Uw vrouw krijgt u nauwelijks meer te zien, waarom maakt u het haar zo moeilijk?”, luidde de kritiek die ik moest aanhoren. De leden die mijn vrouw voorheen bekritiseerd hadden, begonnen nu, de een na de ander, haar kant te kiezen.

Ondanks haar jeugdige leeftijd was het noodzakelijk dat mijn vrouw een harde training kreeg. In de tijd dat we samen waren was de druk op haar meedogenloos. Nooit had zij een moment voor zichzelf. Zij bevond zich voortdurend op de grens van wat nog te verdragen was, alsof ze over een dun laagje ijs liep. Iedere dag opnieuw vroeg ze zich af: “Zal het er vandaag kalm aan toegaan? Zal morgen een dag zijn met een beetje rust en vrede?” Omdat zij Gods maatstaf van moederliefde moest bereiken, corrigeerde ik haar zelfs vanwege één verkeerd woord. Soms moest ik zelfs haar genegenheid voor mij intomen, omwille van haar eeuwige missie. Dit alles was noodzakelijk opdat zij de Ware Moeder kon worden. Ik besef echter goed dat zij hierdoor veel verdriet heeft gehad.

Soms zei ik iets in het voorbijgaan - zonder er veel mee te bedoelen. Zij echter moest zich schikken in ieder woord dat ik sprak. Daardoor weet ik dat haar weg moeilijk en pijnlijk was. We hadden zeven jaar nodig om ons aan elkaar aan te passen. Ik vertel deze dingen omdat in een huwelijksrelatie vertrouwen het belangrijkste is. Dit maakt het mogelijk dat twee mensen één worden.



START | TERUG | VOLGENDE

.

 
 
Terug naar de inhoud | Terug naar het hoofdmenu